Radość i szczęście to garść piasku rozrzuconego na pustyni przemocy i przerażenia



Tristia to kraj przeżarty korupcją i intrygami. Idealistyczny Król Paelis drogo zapłacił za swoje śmiałe poczynania, które nie spodobały się samolubnym i zapatrzonym w siebie książętom pragnącym za wszelką cenę zachować jak największą władzę. Głowa władcy została zatknięta na żerdź, a Wielkie Płaszcze – wędrowni królewscy trybuni, który utrzymywali w Tristii pokój zostali napiętnowani jako zdrajcy. Zanim jednak Król wydał ostatnie tchnienie, wyznaczył swoim wiernym trybunom szczególne zadania. Falcio val Mond, Pierwszy Kantor Wielkich Płaszczy razem z pomocą innych trybunów Kesta i Brastiego wypełnił ostatnie powierzone mu przez Króla zadanie: odnalazł jego czaroity. Tak właściwie to odnalazł jeden z nich i w dodatku okazał się on czymś, a dokładniej kimś innym niż przypuszczał. Falcio nigdy nie miał łatwo, ale teraz musi zrobić wszystko, co w jego mocy, by ochronić czaroit przed wszystkimi, którzy chcieliby się go pozbyć.

Cień rycerza to drugi tom serii Wielkie Płaszcze. W zeszłym roku miałam okazję zapoznać się z Ostrzem zdrajcy, które mnie zachwyciło i oczarowało. Miałam jednak wrażenie, że jest to dopiero początek tej historii i wszytko jeszcze przed nami. Lektura Cienia rycerza tylko utwierdziła mnie w tym przekonaniu. Dopiero po przeczytaniu tego tomu widać, że ta seria jest o wiele bardziej rozbudowana, niż można by na początku przypuszczać. Zalicza się ją do gatunku fantasy, chociaż w tym tomie pojawia się również delikatny wątek kryminalny. Autor wykreował całkiem nowy świat, stylizowany po części na średniowiecze. Może nie ma w nim za dużo magii, ale nie uważam tego za jakiś wielki minus, choć wręcz uwielbiam, gdy w książkach fantasy pojawia się ciekawy system magiczny. W serii Wielki Płaszcze mamy za to bardzo emocjonujące i świetnie napisane sceny walki, co również zawsze bardzo sobie cenię.

Cień rycerza jest o wiele dłuższy niż Ostrze zdrajcy, gdyż liczy sobie ponad sześćset stron. Kiedy książka wpadła w moje ręce, byłam nieco zaskoczona jej długością, ale nie mniejsza była moja radość, gdyż niesamowicie stęskniłam się za tym światem i bohaterami, więc długie godziny spędzone w ich towarzystwie zapowiadały się obiecująco. Książka jest dłuższa, ale dzieje się również o wiele więcej niż w pierwszym tomie. Bohaterowie cały czas są w ruchu i dosłownie nie mają chwili wytchnienia. A to rzucają się w wir walki, a to zostają wciągnięci w kolejny spisek i do tego muszą jeszcze stawić czoła legendarnym zabójcom. Nie jest już tak jak w pierwszym tomie, kiedy wiedzieliśmy, że nic złego nie może się stać bohaterom, w Cieniu rycerza nieustannie są w niebezpieczeństwie i praktycznie w każdej chwili mogą stracić życie. Ten tom jest również o wiele brutalniejszy niż poprzedni, w którym niby też mieliśmy przemoc, ale nie było jej aż tyle i nie była aż tak dosadnie opisana.

Falcio val Mond nadal gra główne skrzypce w tej historii, choć sam nadal nie dopuszcza do siebie myśli, że jest kimś wyjątkowym. To niesamowicie prawy, honorowy i sprawiedliwy człowiek, który wierzy w swoje przekonania i robi wszystko, aby żyć z nimi w zgodzie. Życie jednak nigdy nie było i wciąż nie jest dla niego łaskawe. Różne okoliczności zmuszają go czasami do postąpienia wbrew sobie i kiedy to następuje, czytelnik wraz z nim odczuwa niesamowity smutek i ból z tego powodu. Towarzyszą mu oczywiście Kest i Brastii, którzy w tym tomie grają większą rolę niż w Ostrzu zdrajcy. Oni również mają swoje własne problemy, z którymi muszą się mierzyć. Do tej trójki dołączają w tym tomie dwie kobiety. Jedną z nich jest Valiana, którą mieliśmy już okazję poznać w Ostrzu zdrajcy. W Cieniu rycerza przechodzi ona całkowitą przemianę, a obserwowanie tego, jak stawia kolejne kroki w nowej roli, było moim zdaniem inspirujące. Z zagubionej dziewczyny, której cały świat legł w gruzach, zmienia się w młodą kobietę, która jest w stanie oddać życie za swoje przekonania. Drugą ważną bohaterką, która pojawia się w tej książce jest Darriana – świetnie wytrenowana, ale bardzo tajemnicza wojowniczka, która skrywa pewną tajemnicę.

Cień rycerza to świetna kontynuacja bardzo dobrego Ostrza zdrajcy i kolejny niesamowity tom w serii Wielkie Płaszcze. Sebastien de Castell wykreował grono niesamowitych bohaterów, których nie da się nie polubić, a także zawiązał niezwykle interesującą intrygę. Cień rycerza trzyma w napięciu do samego końca, który jest jeszcze bardziej emocjonujący niż w Ostrzu zdrajcy. Autorowi udało się mnie zaskoczyć nie raz i nie dwa, a praktycznie całą książkę czytałam, siedząc na krawędzi krzesła. Na wydanie Cienia rycerza czekaliśmy prawie rok, dlatego mam nadzieję, że Krew świętego i Tron tytana, czyli dwa kolejne tomy ukażą się o wiele wcześniej, bo już nie mogę się ich doczekać. Gorąco polecam tę książkę oraz serię osobom, którym niestraszne są walki na miecze i rapiery, spiski i dworskie intrygi.


Brak komentarzy :

Prześlij komentarz

Zatracona w słowach © 2015. Wszelkie prawa zastrzeżone. Szablon stworzony z przez Blokotka