Sarah J. Maas to autora ciesząca się niesłabnącą popularnością, na której każdą kolejną książkę czekają z utęsknieniem czytelnicy z całego świata. Moja przygoda z jej twórczością rozpoczęła się już ponad sześć lat temu, właśnie od serii Szklany tron, która skradła moje serce od pierwszych stron. Na przestrzeni lat moja ekscytacja i entuzjazm związane z tą serią znacznie osłabły, jednak nadal darzę ją ogromnym sentymentem i nie ukrywam, że byłam bardzo ciekawa, jakie zakończenie zgotuje nam autorka.
Ze względu na objętość finałowej części, która po przetłumaczeniu na język
polski przekroczyła ponad tysiąc stron, decyzją wydawnictwa, została ona
podzielona na dwa tomy. Zazwyczaj nie jestem wielką fanką takiego rozwiązania,
jednak w tym przypadku, gdy mamy książkę w miękkiej okładce i standardowym
formacie, w dodatku o takiej objętości, to na pewno byłoby bardzo niewygodnie
ją czytać, nie mówiąc już o złamanym grzbiecie.
Odkładałam w czasie sięgnięcie po Królestwo popiołów, ponieważ z jednej strony
chciałam jak najszybciej zapoznać się z tą książką, ale z drugiej było mi
przykro, że to już koniec po tych wszystkich latach, kiedy mniej więcej co roku
ukazywała się jakaś książka z tej serii. Dlatego właśnie dopiero niedawno
zdobyłam się na sięgnięcie po pierwszą część Królestwa popiołów i jak na razie
otrzymałam mniej więcej to, czego się spodziewałam.
Akcja Królestwa popiołów rozpoczyna się kilka miesięcy po wydarzeniach, które
rozegrały się w na kartach Imperium burz. Nasi bohaterowie, choć dopiero
niedawno się zjednoczyli, musieli znowu skierować się w inne strony. Podzieli
się na małe grupy, a każda z nich ma do wykonania własne zadanie. Z tego powodu
pojawia się w tej książce wiele różnych punktów widzenia, praktycznie każdy z
ważniejszych bohaterów serii dostaje w tym tomie szansę, by wykazać się
i zaistnieć. Mamy tutaj więc Rowana, który razem z Elide, Lorcanem i Gavrielem wyruszył
na pomoc Aelin. Razem z Aedionem, któremu towarzyszy Lysandra powracamy
do Terrasenu, by poprowadzić ludzi do walki z istotami ciemności.
Dołączamy do Manon, Trzynastki oraz króla Adarlanu, którzy próbują
zwerbować do pomocy wiedźmy Crochan. Jesteśmy również świadkami cierpień,
które Aelin przeżywa w niewoli u Maeve, a której bezsilny Fenrys nie
jest w stanie pomóc. W tym tomie powraca również Chaol, który pędzi z
odsieczą swoim przyjaciołom, a towarzyszy mu ogromna armia kagana. Dzięki tak
wielu różnym punktom widzenia mamy okazję śledzić wydarzenia, które rozgrywają
się w kilku miejscach jednocześnie i towarzyszyć bohaterom w ich zmaganiach.
Od pierwszego tomu tej serii przebyliśmy naprawdę długą drogę, podobnie było z
bohaterami. Wielu z nich przeszło całkowite przeobrażenie, niektórym wyszło to
zdecydowanie na plus, innym niekoniecznie. Największą przemianę możemy
zaobserwować oczywiście u Aelin. Nasza główna bohaterka wiele przeszła,
jednak zawsze była nieustraszona i do wszystkiego podchodziła z kpiącym
uśmieszkiem a ustach. W tym tomie jednak załamała się i jest to całkowicie
zrozumiałe po miesiącach tortur, których doświadczyła w niewoli u Maeve. Przykro
było o tym czytać, bo choć nie żywię do Aelin tak ciepłych uczuć, jak
niegdyś, to jednak nadal darzę ją sympatią i nie będę ukrywać, że ciężko było
mi oglądać jej emocjonalny upadek. Inni bohaterowie też wiele doświadczyli,
jednak nie chcę się za bardzo rozpisywać, by za wiele nie zdradzić. Królestwo
popiołów jest w gruncie rzeczy jednym wielkim uczuciowym i emocjonalnym
rollercoasterem, do którego wsiadamy już na pierwszej stronie. Każdy z bohaterów przeżywa inaczej zaistniałą sytuację, jednak dla wszystkich jest ona bardzo ciężka, nie mówiąc już o tym, że zazwyczaj muszą oni mierzyć się dodatkowo z własnymi, osobistymi dramatami i problemami.
Książa jest naprawdę długa, a pamiętajmy, że jest to dopiero pierwsza połowa. Wiele się tu dzieje, jednak nie wszystkie wydarzenia są aż tak emocjonujące i wciągające, jak inne. Początek tej książki w gruncie rzeczy dość długo się ciągnie, autorka często się powtarza, co skutkuje tym, że często musimy przebrnąć przez bardzo długi fragment, gdzie nic się nie dzieje, by dotrzeć do bardziej interesującej części. Nie mogę jednak odmówić Sarah J. Maas skrupulatności, jeżeli chodzi o konstrukcję tej powieści. Wszystkie wątki przeplatają się ze sobą
i łączą w jedną logiczną i spójną całość. Cała ta skomplikowana sieć wydarzeń,
działań i zbiegów okoliczności, którą autorka budowała przez całą serię, w
końcu nabiera kształtu i udowadnia, że nic nie działo się bez przyczyny, wszystko
było starannie przemyślane i zaplanowane.
Królestwo popiołów, jak na razie było drogą wyboistą i pełną zakrętów, przede
mną nadal jednak druga część i ostateczna bitwa, na którą czekam z niecierpliwością.
Mam nadzieję, że Sarah J Maas sprosta moim oczekiwaniom i ofiaruje
tej serii godne, a przy okazji także epickie zakończenie.
Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Uroboros
przez
Blokotka